De Dames, Ignatiaanse Scholen Antwerpen, Onze-Lieve-Vrouwecollege|

Het Onze-Lieve-Vrouwecollege en de Dames van het Christelijk Onderwijs slaan de handen in elkaar!
Het zat eraan te komen… Jawel, het stond zowaar in de sterren geschreven! Sinds het OLVC had beslist, in 2017, om de Dames een stuk terrein aan te bieden onder het toenmalige aftandse, in onbruik geraakte L-gebouw, en op die plek aan de Louiza-Marialei, met vereende krachten een spiksplinternieuw schoolgebouw te doen herrijzen, kon een groeiende samenwerking niet meer uitblijven.
Op 01 september 2018 hebben de Dames definitief hun intrek genomen in de kraaknette lokalen, op 01 september 2019 waagden we ons reeds aan de vermenging van een aantal klassen en wisselden we behoedzaam een aantal leraren uit. Vanuit de toenemende nood aan professionalisering en schaalvergroting werden datzelfde jaar beide scholen, samen met het Xaveriuscollege te Borgerhout, opgenomen in één overkoepelende vzw, die Ignas (Ignatiaanse scholen Antwerpen) gedoopt werd. Is het dan geen logische, voor de hand liggende, haast onvermijdelijke stap om per 01 september 2020 de gehele werking van beide scholen te doen samensmelten…?
Deze gestage operatie zal menige wakkere toeschouwer geenszins verwonderen. Maar voor de protagonisten zelf, het al te ijverige, door de aanzwellende dagtaken bedwelmde schoolpersoneel en dito docentenkorps kwam dit bericht als een ware bevrijding, voor sommigen als een immense opgave, voor nog anderen sloeg het in als een bom.
De Dames en de jezuïeten kunnen beiden op een bijzonder rijke en sterke traditie bogen in het onderwijs. Beiden hebben ze inderdaad een zeer vergelijkbaar profiel en werden ze eertijds bevolkt door een soortgelijk schoolpubliek: hoeveel Antwerpse families hebben hun kinderen niet volgens geslacht naar de ene en de andere school gebracht? De demografische ontwikkeling van het Antwerpse centrum deed bij de Dames eerst, veel later bij ons, de instroom verkleuren: thans tellen de Dames 77 verschillende nationaliteiten op rond en om de 300 leerlingen! Dat zal niet veel schelen met de 1ste graad van het OLVC, anno 2019.
Diversiteit verrijkt, de wereld komt bij ons binnen, culturele grenzen vervagen, maar vormen evenzeer een heuse uitdaging op pedagogisch vlak: het komt erop aan de grotere leergierigheid van de nieuwkomers te vertalen in een grotere leerwinst. Naar de eerste resultaten te zien, lukt dat aardig, maar niet zonder een ambitieus en performant zorg- en leerondersteuningsbeleid. Hierin verwezenlijken beide scholen, dag aan dag, onze emancipatorische roeping.
En toch… Je kunt niet ontkennen dat, ondanks de evidente synergiën, ondanks de ontelbare organisatorische efficiëntievoordelen van zo’n fusie, er nog heel wat verschillen te overbruggen zijn. Onze sporen lagen eeuwen- en decennialang misschien wel parallel, hoe moeten we ze nu doen kruisen?
We staan nu op een wissel. De rede(lijkheid) verbindt ons, de logica drijft ons naar elkaar toe, maar zal de irrationele en emotionele grond, die ons beiden in beweging moet zetten, deze strakke logica wel volgen? Denk hierbij aan ons beider gekoesterde ‘eigenheid’, onze geliefde ‘identiteit’, onze inspiratie, onze traditie, onze visie op opvoeding en onderwijs, onze ‘huisstijl’, onze heel eigen “modo de proceder” (onze manier van doen), onze basismotivatie die we in alles wat we doen en zijn, uit zeer reële, alhoewel niet tastbare waarden putten… die zelfs hun dagelijkse uiting krijgen in de wijze waarop we met de leerlingen omgaan, wat we van hen verwachten, wat we met hen betrachten, waartoe we ze willen opvoeden.
Zolang we onze ‘eigenheid’ beschouwen als datgene wat ons van anderen onderscheidt (en ons gevoelsmatig in perceptie “beter” maakt dan “de rest”) en ons bang en bekrompen doet terugplooien op ons eigen gelijk, zolang we
onze identiteit niet zien als een kracht die ons drijft en onze ware sterkte uitmaakt, waar we anderen willen uitnodigen om van te leren, maken we van de sporen een onontwarbare en hopeloze spaghetti.
De komende maanden zullen we, vanuit het seinhuisje, in de trein én vanop de sporen, de wissel heel degelijk en vanuit de fundamenten moeten smeden en opbouwen. Het wordt een heilzame bezinning over de wezenlijke vraag waar we eigenlijk voor staan. Een onverhoopte uitdaging, eigenlijk, die ons nogmaals moet wakker schudden. Altijd op weg. Zoals we zijn.
Gelukkig delen we een gemeenschappelijke bovenleiding waar we dagelijks onze energie uit trekken: onze onuitputtelijke pedagogische bron, het ignatiaanse project, waar beide scholen, met vallen en opstaan, naar best vermogen, ook intern, elk op zijn/haar manier gestalte aan trachten te geven. Dat zal onze vluchtheuvel zijn, het echt verbindende element, als dit project ons maar tot dezelfde fundamentele keuzen inspireert. We staan al onder spanning.
In het volgende nummertje van Alumni for Alumni zullen we zeker over deze uitdagende operatie verder verslag
uitbrengen. Heb vertrouwen.

Een reactie achterlaten

Close Search Window

Deze website maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website gaat u hiermee akkoord.